ตอนที่ 8
สร้อยคำรอจนทัยกลับเข้าห้องจึงหันมาถามมุนินทร์ลูกสะใภ้คนสวย “หนูตัดสินใจดีแล้วนะ”
“ค่ะแม่...หนูเป็นคนสร้างปัญหาขึ้นมาเอง หนูก็ต้องจัดการเด็ดขาดแบบนี้”
“หนูจะลองคุยกับนายกิจเขาก่อนไหม”
“ถ้าเขาอยากคุยให้เขาโทร.มาเองดีกว่าค่ะ”
จนแล้วจนรอดมุนินทร์ก็ทิฐิไม่ลงให้วีกิจตามประสาคนหยิ่งในศักดิ์ศรี สร้อยคำหนักใจมาก ไม่อยากให้ลูกชายกับลูกสะใภ้มีปัญหาทั้งที่เพิ่งแต่งงานไม่กี่วัน ทัยหรือฤทัยแอบได้ยินทุกอย่างจากอีกห้องกำหมัดแน่นพึมพำ
“แกไล่ฉันไปไม่ได้หรอกนังมุนินทร์...นังฆาตกร!”
ooooooo
ทัยหรือฤทัยค่อยๆเผยตัวตนแท้จริง ไม่มีใครสำเหนียกนอกจากมุนินทร์ ลูกศรและปราโมทย์ที่สังเกตความผิดปกติแต่ยังทำให้คนอื่นเชื่อไม่ได้ โดยเฉพาะวีกิจที่ตามมารยาสาไถยเด็กสาวไม่ทัน
ภาพลักษณ์ของทัยหรือฤทัยเหมือนมุตตาอย่างน่าประหลาด ราวกับเป็นเงาของกันและกันจนมุนินทร์อดกลัวไม่ได้เพราะมีปมฝังใจว่าวีกิจอาจชอบผู้หญิงเรียบร้อยแบบมุตตามากกว่าสาวแกร่งอย่างเธอ
มุนินทร์เครียดมาก ต้องหาทางปลีกวิเวกสักพัก เช่นเดียวกับต้องกับต่อที่ตัดสินใจออกจากบ้านเพราะไม่อยากเจอหน้านพนภาแม่แท้ๆ ต้องเลือกไปหาแทนไทเพราะอยากมีเพื่อนคุย
“ไม่อยากอยู่บ้าน เบื่อแม่ แม่ทำเสียเรื่อง ทุกอย่างกำลังดีแล้วเชียว ฉันกำลังจะไปเที่ยวลอนดอน...พังหมด”
“ที่จริงผมว่าคุณน่าจะอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่นะครับ ต่อกับพี่ก้องไม่อยู่ มีคุณคนเดียวจะเป็นที่ปรึกษาให้ท่านได้”
“เป็นที่ปรึกษา...ตลก แม่เกลียดฉันจะตาย ฉันกับแม่ไม่มีวันคุยกันรู้เรื่องหรอก”
แทนไทส่ายหน้าก่อนเตือนสติ “นั่นมันตอนเด็ก ตอนนี้คุณเป็นผู้ใหญ่แล้วนะครับ คุณคงต้องปล่อยวางแล้วมองท่านอย่างทำความเข้าใจและพยายามเยียวยาท่านมากขึ้น”
ต้องนิ่วหน้า ทั้งอึ้งทั้งทึ่งที่แทนไทมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่คิด หนุ่มเนิร์ดเห็นเธออ่อนท่าทีจึงกล่อมให้ลองคิดถึงนพนภาในอีกมุมที่มีบางอย่างเหมือนเธอ
“นายนี่วิเคราะห์เก่งเหมือนกันนะ”
“ผมอาจจะเนิร์ดแต่ไม่ได้โง่นะครับ”
“ก็ใช่...บางทีฉันก็รู้สึกไร้ค่าจนต้องเป็น...แม่ค้าต้อง...เก่งกล้าสามารถสารพัดให้ตัวเองมีค่าในสายตาแฟนคลับ”
“ทำไมรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าล่ะครับ”
“ผู้หญิงที่ไม่มีโอกาสใช้คำว่านางสาว...จากเด็กหญิงแล้วข้ามมาเป็นนางเลยน่ะคงไม่เหลือความภูมิใจในคุณค่าตัวเองสักเท่าไหร่หรอก”
น้ำเสียงเศร้าๆของต้องทำให้แทนไทสงสาร จำท่าทางผิดปกติของเธอได้ตั้งแต่งานแต่งของวีกิจกับมุนินทร์ว่าหนุ่มใหญ่ที่ชื่อประพงษ์อาจเป็นตัวการทำให้เธอโตเร็วกว่าเด็กสาววัยเดียวกัน กระนั้นเขาก็ไม่มีท่าทีรังเกียจ ยิ้มบางๆให้ก่อนให้กำลังใจด้วยเสียงอ่อนโยน
“อยากให้คุณระลึกไว้เสมอว่าคุณค่าอยู่ที่ตัวเราสร้างขึ้น ไม่มีใครหรืออะไรมาสร้างหรือทำลายได้เด็ดขาด และไม่ว่าเด็กหญิง นางสาวหรือนาง...มันก็เป็นแค่ชื่อนำหน้า คุณค่าที่แท้อยู่ที่ชื่อ...แม่ค้าต้อง...คนนี้ต่างหาก”
ooooooo